De wereld is gebouwd rond eetbuien - maar we nemen een eetbuistoornis nog steeds niet serieus — 2024
Gefotografeerd door Tami Aftab Inhoudswaarschuwing: dit artikel bespreekt eetstoornissen en diëten op een manier die sommigen misschien triggerend vinden. Nichola is een 35-jarige leerontwerper die in Hertfordshire, VK woont. Ze kan zich geen moment in haar leven herinneren dat ze geen eetstoornis had. Als ze de wortels ervan probeert op te sporen, komt ze terug op een paar jeugdherinneringen. 'Er was één incident dat ik me heel levendig herinner', vertelt Nichola aan R29. 'Er was een familiefeest en een mannelijk familielid had een springkussen gehuurd. Hij vertelde me dat ik niet op het springkasteel kon spelen omdat ik het zou breken. Ik was zeven.' Later die avond, nadat ze er een paar hadden gedronken, zag Nichola dat familielid en zijn vrienden op hetzelfde springkasteel. 'En ik herinner het me zo duidelijk, ik keek naar hen op het springkasteel en dacht: Oh, mijn god, als die volwassen mannen op het springkasteel kunnen zijn en het niet breken, maar ik mag niet omdat ik het zal breken ... Ik moet een monster zijn 'Advertentie
De schaamte die Nichola op dat moment over haar lichaam voelde, is haar hele leven herhaaldelijk afgedwongen. Ze ziet het als een van de factoren die ertoe hebben geleid dat ze een eetbuistoornis heeft ontwikkeld. Vanwege de aard van haar aandoening duurde het echter jaren voordat de juiste diagnose werd gesteld. Eetbuien is een fundamenteel verkeerd begrepen handeling. Cultureel wordt het gezien als een bewijs van een gebrek aan wilskracht of zelfbeheersing; het is verpakt in het idee van 'goed' en 'slecht' voedsel en is ingebed in de structuur van dieet cultuur . Dus ondanks het feit dat ze wisten dat er iets aan de hand was, wezen medische professionals Nichola herhaaldelijk af en moedigden ze haar aan eetbuien te zien als een teken van haar falen. Naarmate de tijd verstreek, raakten haar gedrag en zelfhaat steeds dieper geworteld. DashDividers_1_500x100_3 Vreetbui syndroom (BED) wordt gedefinieerd als iemand met terugkerende en aanhoudende episodes van eetaanvallen. In tegenstelling tot te veel eten of emotioneel eten, wordt eetbuien veroorzaakt door emotionele stress en een gevoel van gebrek aan controle. Het kan de vorm aannemen van veel sneller eten, eten tot een onaangenaam vol gevoel, grote hoeveelheden voedsel eten als je geen fysieke honger hebt, alleen eten uit schaamte en/of je achteraf walgen van jezelf. De stoornis wordt gekenmerkt door angst rond de eetbuien en door de afwezigheid van compenserend gedrag zoals zuiveren. Het is belangrijk om deze verschillen op te merken, aangezien BED vaak wordt verward met zowel emotioneel overeten als boulimia . Jess Griffiths, hoofd klinische training bij de liefdadigheidsorganisatie voor eetstoornissen Verslaan , vertelt R29 dat 'het hebben van een eetstoornis betekent dat er een morbide preoccupatie is met voedsel, gewicht en vorm. BED hebben is iets anders dan eetbuien als gevolg van een dieet - het wordt gedreven door emotionele stress en onderliggende psychische problemen.' In tegenstelling tot boulimia, wanneer episoden van eetbuien worden tegengegaan met zuivering, gebeurt het beperkende gedrag van mensen met BED meestal in cycli. Er zal een eetbuiencyclus zijn, die weken kan duren, gevolgd door een beperkende cyclus als een poging om 'de controle terug te krijgen'.Advertentie
Hoewel de gedragingen verschillend zijn, wijst Jess erop dat de persoonlijkheidskenmerken die ten grondslag liggen aan anorexia en boulimia ook ten grondslag liggen aan de eetbuistoornis. 'Kenmerken als perfectionisme, een laag zelfbeeld en zijn wat we 'supervoelers' zouden noemen - mensen die erg intuïtief zijn, die zeer extreme gevoelens hebben die ze niet kunnen verdragen.' Bij elke aandoening wordt voedsel als wapen gebruikt - of het nu iets is dat wordt ontkend of iets wordt afgedwongen, het is een middel om te straffen. BED wordt eigenlijk beschouwd als de meest voorkomende van de drie belangrijkste eetstoornissen - a Britse studie in 2017 ontdekte dat BED 22% van de gevallen van eetstoornissen uitmaakte, waarbij anorexia 8% uitmaakt en boulimia 19% van alle gevallen.
Nichola Ondanks hoe vaak het voorkomt - en de duidelijke verbanden met andere eetstoornissen zoals anorexia en boulimia - wordt de eetbuistoornis het minst begrepen. Het werd pas in 2013 erkend als een psychische aandoening, dus het onderzoek naar en de bekendheid met de aandoening blijft beperkt, wat betekent dat het aantal gevallen wel eens hoger zou kunnen zijn dan gemeld. Veel mensen met BED weten misschien niet dat ze het hebben, simpelweg omdat ze er nog nooit van hebben gehoord. Bovendien betekent ons oppervlakkige begrip van eetstoornissen dat we ze vooral associëren met dun zijn en een obsessie met zelfbeheersing, terwijl eetbuien gezien worden als een gebrek aan wilskracht. Dit is niet alleen een kwestie van publieke perceptie, maar ook van medische aard. In de loop van ongeveer 20 jaar bezocht Nichola herhaaldelijk de huisarts, maar kon niemand haar serieus nemen, laat staan behandelen. 'Ik kreeg het gevoel alsof ik lui was [door huisartsen], dat ik geen wilskracht had, dat ik gewoon moest afvallen', vertelt ze aan R29. 'Ik verliet de dokterspraktijk in tranen, met afgeprijsde lidmaatschappen van Weight Watchers.' Ze zegt dat ze haar symptomen niet kon verwoorden omdat ze niet wist dat er zoiets als een eetbuistoornis bestond. En de dokters noemden nooit eetstoornissen van welke aard dan ook, in plaats daarvan zeiden ze tegen haar dat ze moest afvallen.AdvertentieDankzij Nichola's extraverte persoonlijkheid had ze de moed om door te zetten ondanks de herhaalde ontslagen. Toen ze naar Hertfordshire verhuisde (waar ze nu woont) vond ze eindelijk een huisarts die haar begreep en haar naar een eetstoornisspecialist leidde. Na jaren van therapie en behandeling heeft ze nu het gevoel dat ze haar stoornis onder controle heeft in plaats van dat het haar beheerst. Zoals elke eetstoornis is een eetbuistoornis in de eerste plaats een psychologisch probleem, maar er zijn veel factoren die het versterken en het herstel belemmeren. Het krijgen van de juiste ondersteuning is een grote factor. Het vinden van een begripvolle huisarts, zoals Nichola uiteindelijk deed, is zeldzaam, maar dat geldt ook voor de moed om terug te blijven gaan wanneer medische vooringenomenheid tegen mensen met grotere lichamen betekent dat je herhaaldelijk wordt ontslagen. 'Als mensen met een gezondheidsprofessional proberen te praten over een eetbuistoornis, krijgen ze vaak het advies om af te vallen', zegt Jess. 'We horen van mensen dat als ze een negatieve ontmoeting hebben met een gezondheidswerker, het zo veel tijd, jaren zelfs, kost om weer terug te komen en om hulp te vragen.' De opvatting dat je koste wat kost moet afvallen, drijft mensen met een eetbuistoornis tot verdere extremen om zichzelf te bevrijden van hun 'falen' in hun eetbuiencyclus. Dit extreme gedrag wordt vervolgens gevalideerd door de mensen om je heen en door het medische establishment. 'Als je te zwaar bent en een eetstoornis hebt, feliciteert iedereen je', zegt Nichola. 'Als je aan de beperkende kant bent en je gebruikt echt schadelijke, ongezonde manieren om af te vallen, dan zegt iedereen hoe inspirerend je bent, wat een fantastische vooruitgang je hebt geboekt, hoe goed je eruit ziet.' Als je terugvalt in een eetbuiencyclus, zorgen de angst en schaamte rond het gedrag ervoor dat je je slechter gaat voelen en straf je jezelf nog meer.AdvertentieOnze culturele perceptie van wat eetbuien is, speelt een belangrijke factor in hoe we mensen met een eetbuistoornis begrijpen en hoe ze zichzelf begrijpen. We lijken niet in staat om weg te komen van het idee dat overgewicht het gevolg is van een onverzadigbare hebzucht, een onvermogen om weerstand te bieden aan voedsel (vooral als het veel vet of suiker bevat). Dit creëert een begrip van eetbuien als een zwakte en je lichaam, als je op enigerlei wijze te zwaar bent, wordt een bewijs van je 'falen'. Het versterkt een vetfobische kijk op het lichaam van mensen, terwijl ons begrip van dikheid mensen die rekening houden met een eetbuistoornis verder de schuld geeft en vervreemdt. 'Er is het idee dat we allemaal zelfbeheersing zouden moeten hebben en zo vaak worden mensen met eetbuien gewoon als hebzuchtig bestempeld', zegt Jess, 'en dat is helemaal niet het geval. Mensen met een eetbuistoornis zullen van alles eten, het is niet echt een proces waar ze per se van genieten. Het is best wel straf.' Deze cyclus van schuld wordt verraderlijker gemaakt omdat de voedingscultuur het concept van eetbuien niet verwerpt. In veel opzichten versterkt het dit actief. Met zijn 12-wekenplannen moedigt de voedingscultuur restrictief gedrag en cycli van ontkenning aan; het centreert vetheid als het ultieme falen van wilskracht en probeert het 'weg te smelten' of 'te blazen' van je lichaam. Bovendien doet het dit allemaal terwijl het ons producten verkoopt waarin te veel eten, verwennerij of zelfs eetbuien in de marketing zijn ingebouwd. Van cheat days tot cornflakes die bemoedigend zijn genoemd Doe Maar en de branding van Halo Top als een 'gezond' ijsje wat je kunt eet een kuipje in één keer , dieetcultuur is gebaseerd op het idee dat je tegelijkertijd kunt genieten en beperken. De taal van zoveel eten als je wilt, kan gemakkelijk veranderen in een gedrag waarbij je veel meer eet dan je wilt, waardoor de cyclus van ongeordend eten verder wordt bestendigd.Advertentie
JESS GRIFFITHS Het is belangrijk op te merken dat een dieet niet automatisch leidt tot een eetbuistoornis. Een lange tijd diëten kan leiden tot eetbuien - vooral als er sprake is van voedingstekorten - maar dat hoeft niet noodzakelijkerwijs een eetbuistoornis te veroorzaken. 'Het is heel belangrijk om te onthouden dat eetstoornissen multifactorieel zijn', zegt Jess. 'Persoonlijkheid, genetica en invloeden van buitenaf rond voeding en gewicht en vorm spelen ook een grote rol.' Als iemand die al die vakjes aanvinkt, ook een dieet gaat volgen, kan dit BED veroorzaken. Dieetcultuur kan het herstel ook actief moeilijker maken voor mensen met BED, niet alleen door anti-vetvooroordelen te bevorderen en beperking aan te moedigen, maar ook door een wereldbeeld te versterken dat voedsel in 'goede' en 'slechte' groepen verdeelt zonder het gedrag van elk individu met voedsel in twijfel te trekken . Ondanks wat we zijn opgevoed om te geloven, is geen enkel voedsel inherent 'slecht' of inherent 'goed' - er kan bijvoorbeeld een verschil in calorieën of suiker zijn tussen een chocoladereep en de 'gezondere' versie, maar de consumptie van een boven de andere is op zich niet beter of slechter voor u. Het hangt af van wat die keuze motiveerde, hoe je hebt gegeten en beweegt in de aanloop naar die keuze, zelfs de manier waarop je het eet. Wat wel van invloed is op je gezondheid (zowel fysiek als mentaal) is je gedrag rond eten. Eet je gevarieerd en kies je je maaltijden intuïtief op basis van je eetlust en smaak? Of probeer je je aan een reeks rigide regels te houden die ertoe kunnen leiden dat je iets te veel eet, alleen omdat het op de 'goede' lijst staat?AdvertentieNichola wijst op Slimming World als een perfecte inkapseling van dat denken. 'Slimming World zal bijvoorbeeld zeggen dat je vijf hele kippen zou kunnen eten als je zou willen. Het legt alle nadruk op het eten, niet op het gedrag. Maar als je vijf hele kippen zou eten, is dat duidelijk verontrustend gedrag. Waarom zou je ervoor kiezen om dat te doen?' Het is precies dit gedrag dat inherent is aan zoveel dieet- en zelfs wellnessberichten. Als je een enorme hoeveelheid van iets eet - 'goed voor je' of anderszins - is dat ongezond gedrag. Als je de 'slechte' voedingsmiddelen beperkt totdat je er een eetbui van krijgt, is dat ook ongezond gedrag. Maar we worden niet aangemoedigd om het als zodanig te zien, waardoor veel mensen lijden aan eetbuien zonder het begrip of de steun die ze nodig hebben om te herstellen. Zoals de ervaring van Nichola aantoont, is herstel van BED mogelijk. Met de juiste ondersteuning en berichtgeving heeft ze een plek bereikt waar ze zich gelukkig voelt in zichzelf en veilig kan vertrouwen op haar lichaam om intuïtieve beslissingen te nemen. Maar er moet veel meer worden gedaan om mensen met een eetbuistoornis te ondersteunen en te voorkomen dat mensen in schadelijk gedrag vervallen. Eetbuien moeten worden erkend voor wat het is: een teken van emotionele nood en een schreeuw om hulp. Medische professionals hebben behoefte aan een beter begrip van eetstoornissen en betere training om de anti-vetvooroordelen die hun patiënten actief schade toebrengen, tegen te gaan. Op grotere schaal moet ook ongeordend gedrag rond voedsel in vraag worden gesteld, met empathie en begrip in plaats van geseling en schaamte. En de voedingscultuur (zelfs in zijn nieuwe wellness-jasje) moet worden ondervraagd wanneer het het idee koopt dat voedsel inherent 'goed' of 'slecht' is.AdvertentieMisschien wel het belangrijkste is dat vetfobie op alle niveaus moet worden uitgedaagd. Zonder de culturele houding rond dikheid te veranderen, zal de strijd om te herstellen van een eetstoornis, maar met name een eetbuistoornis, ondenkbaar moeilijker zijn. 'Nu ik hersteld ben', zegt Nichola, 'praat ik veel over lichaamspositiviteit. Maar de realiteit is dat je zo positief kunt zijn als je wilt over je maat, maar je kunt niet voorkomen dat die idioot iets vernederends naar je schreeuwt of voorbij rijdt en je scheldwoorden uitschreeuwt.' 'Zelfacceptatie is een belangrijk onderdeel van herstel', voegt Jess toe, 'maar dat is zo moeilijk als de cultuur je vertelt dat je niet acceptabel bent zoals je bent.' Als je worstelt met een eetstoornis en hulp nodig hebt, bel dan met de Nationale hotline van het informatiecentrum voor eetstoornissen op 1-866-633-4220.
De schaamte die Nichola op dat moment over haar lichaam voelde, is haar hele leven herhaaldelijk afgedwongen. Ze ziet het als een van de factoren die ertoe hebben geleid dat ze een eetbuistoornis heeft ontwikkeld. Vanwege de aard van haar aandoening duurde het echter jaren voordat de juiste diagnose werd gesteld. Eetbuien is een fundamenteel verkeerd begrepen handeling. Cultureel wordt het gezien als een bewijs van een gebrek aan wilskracht of zelfbeheersing; het is verpakt in het idee van 'goed' en 'slecht' voedsel en is ingebed in de structuur van dieet cultuur . Dus ondanks het feit dat ze wisten dat er iets aan de hand was, wezen medische professionals Nichola herhaaldelijk af en moedigden ze haar aan eetbuien te zien als een teken van haar falen. Naarmate de tijd verstreek, raakten haar gedrag en zelfhaat steeds dieper geworteld. DashDividers_1_500x100_3 Vreetbui syndroom (BED) wordt gedefinieerd als iemand met terugkerende en aanhoudende episodes van eetaanvallen. In tegenstelling tot te veel eten of emotioneel eten, wordt eetbuien veroorzaakt door emotionele stress en een gevoel van gebrek aan controle. Het kan de vorm aannemen van veel sneller eten, eten tot een onaangenaam vol gevoel, grote hoeveelheden voedsel eten als je geen fysieke honger hebt, alleen eten uit schaamte en/of je achteraf walgen van jezelf. De stoornis wordt gekenmerkt door angst rond de eetbuien en door de afwezigheid van compenserend gedrag zoals zuiveren. Het is belangrijk om deze verschillen op te merken, aangezien BED vaak wordt verward met zowel emotioneel overeten als boulimia . Jess Griffiths, hoofd klinische training bij de liefdadigheidsorganisatie voor eetstoornissen Verslaan , vertelt R29 dat 'het hebben van een eetstoornis betekent dat er een morbide preoccupatie is met voedsel, gewicht en vorm. BED hebben is iets anders dan eetbuien als gevolg van een dieet - het wordt gedreven door emotionele stress en onderliggende psychische problemen.' In tegenstelling tot boulimia, wanneer episoden van eetbuien worden tegengegaan met zuivering, gebeurt het beperkende gedrag van mensen met BED meestal in cycli. Er zal een eetbuiencyclus zijn, die weken kan duren, gevolgd door een beperkende cyclus als een poging om 'de controle terug te krijgen'.Advertentie
Hoewel de gedragingen verschillend zijn, wijst Jess erop dat de persoonlijkheidskenmerken die ten grondslag liggen aan anorexia en boulimia ook ten grondslag liggen aan de eetbuistoornis. 'Kenmerken als perfectionisme, een laag zelfbeeld en zijn wat we 'supervoelers' zouden noemen - mensen die erg intuïtief zijn, die zeer extreme gevoelens hebben die ze niet kunnen verdragen.' Bij elke aandoening wordt voedsel als wapen gebruikt - of het nu iets is dat wordt ontkend of iets wordt afgedwongen, het is een middel om te straffen. BED wordt eigenlijk beschouwd als de meest voorkomende van de drie belangrijkste eetstoornissen - a Britse studie in 2017 ontdekte dat BED 22% van de gevallen van eetstoornissen uitmaakte, waarbij anorexia 8% uitmaakt en boulimia 19% van alle gevallen.
Ik kreeg het gevoel alsof ik lui was [door huisartsen], dat ik geen wilskracht had, dat ik gewoon moest afvallen. Ik verliet de dokterspraktijk in tranen, met afgeprijsde lidmaatschappen van Weight Watchers.
Nichola Ondanks hoe vaak het voorkomt - en de duidelijke verbanden met andere eetstoornissen zoals anorexia en boulimia - wordt de eetbuistoornis het minst begrepen. Het werd pas in 2013 erkend als een psychische aandoening, dus het onderzoek naar en de bekendheid met de aandoening blijft beperkt, wat betekent dat het aantal gevallen wel eens hoger zou kunnen zijn dan gemeld. Veel mensen met BED weten misschien niet dat ze het hebben, simpelweg omdat ze er nog nooit van hebben gehoord. Bovendien betekent ons oppervlakkige begrip van eetstoornissen dat we ze vooral associëren met dun zijn en een obsessie met zelfbeheersing, terwijl eetbuien gezien worden als een gebrek aan wilskracht. Dit is niet alleen een kwestie van publieke perceptie, maar ook van medische aard. In de loop van ongeveer 20 jaar bezocht Nichola herhaaldelijk de huisarts, maar kon niemand haar serieus nemen, laat staan behandelen. 'Ik kreeg het gevoel alsof ik lui was [door huisartsen], dat ik geen wilskracht had, dat ik gewoon moest afvallen', vertelt ze aan R29. 'Ik verliet de dokterspraktijk in tranen, met afgeprijsde lidmaatschappen van Weight Watchers.' Ze zegt dat ze haar symptomen niet kon verwoorden omdat ze niet wist dat er zoiets als een eetbuistoornis bestond. En de dokters noemden nooit eetstoornissen van welke aard dan ook, in plaats daarvan zeiden ze tegen haar dat ze moest afvallen.AdvertentieDankzij Nichola's extraverte persoonlijkheid had ze de moed om door te zetten ondanks de herhaalde ontslagen. Toen ze naar Hertfordshire verhuisde (waar ze nu woont) vond ze eindelijk een huisarts die haar begreep en haar naar een eetstoornisspecialist leidde. Na jaren van therapie en behandeling heeft ze nu het gevoel dat ze haar stoornis onder controle heeft in plaats van dat het haar beheerst. Zoals elke eetstoornis is een eetbuistoornis in de eerste plaats een psychologisch probleem, maar er zijn veel factoren die het versterken en het herstel belemmeren. Het krijgen van de juiste ondersteuning is een grote factor. Het vinden van een begripvolle huisarts, zoals Nichola uiteindelijk deed, is zeldzaam, maar dat geldt ook voor de moed om terug te blijven gaan wanneer medische vooringenomenheid tegen mensen met grotere lichamen betekent dat je herhaaldelijk wordt ontslagen. 'Als mensen met een gezondheidsprofessional proberen te praten over een eetbuistoornis, krijgen ze vaak het advies om af te vallen', zegt Jess. 'We horen van mensen dat als ze een negatieve ontmoeting hebben met een gezondheidswerker, het zo veel tijd, jaren zelfs, kost om weer terug te komen en om hulp te vragen.' De opvatting dat je koste wat kost moet afvallen, drijft mensen met een eetbuistoornis tot verdere extremen om zichzelf te bevrijden van hun 'falen' in hun eetbuiencyclus. Dit extreme gedrag wordt vervolgens gevalideerd door de mensen om je heen en door het medische establishment. 'Als je te zwaar bent en een eetstoornis hebt, feliciteert iedereen je', zegt Nichola. 'Als je aan de beperkende kant bent en je gebruikt echt schadelijke, ongezonde manieren om af te vallen, dan zegt iedereen hoe inspirerend je bent, wat een fantastische vooruitgang je hebt geboekt, hoe goed je eruit ziet.' Als je terugvalt in een eetbuiencyclus, zorgen de angst en schaamte rond het gedrag ervoor dat je je slechter gaat voelen en straf je jezelf nog meer.AdvertentieOnze culturele perceptie van wat eetbuien is, speelt een belangrijke factor in hoe we mensen met een eetbuistoornis begrijpen en hoe ze zichzelf begrijpen. We lijken niet in staat om weg te komen van het idee dat overgewicht het gevolg is van een onverzadigbare hebzucht, een onvermogen om weerstand te bieden aan voedsel (vooral als het veel vet of suiker bevat). Dit creëert een begrip van eetbuien als een zwakte en je lichaam, als je op enigerlei wijze te zwaar bent, wordt een bewijs van je 'falen'. Het versterkt een vetfobische kijk op het lichaam van mensen, terwijl ons begrip van dikheid mensen die rekening houden met een eetbuistoornis verder de schuld geeft en vervreemdt. 'Er is het idee dat we allemaal zelfbeheersing zouden moeten hebben en zo vaak worden mensen met eetbuien gewoon als hebzuchtig bestempeld', zegt Jess, 'en dat is helemaal niet het geval. Mensen met een eetbuistoornis zullen van alles eten, het is niet echt een proces waar ze per se van genieten. Het is best wel straf.' Deze cyclus van schuld wordt verraderlijker gemaakt omdat de voedingscultuur het concept van eetbuien niet verwerpt. In veel opzichten versterkt het dit actief. Met zijn 12-wekenplannen moedigt de voedingscultuur restrictief gedrag en cycli van ontkenning aan; het centreert vetheid als het ultieme falen van wilskracht en probeert het 'weg te smelten' of 'te blazen' van je lichaam. Bovendien doet het dit allemaal terwijl het ons producten verkoopt waarin te veel eten, verwennerij of zelfs eetbuien in de marketing zijn ingebouwd. Van cheat days tot cornflakes die bemoedigend zijn genoemd Doe Maar en de branding van Halo Top als een 'gezond' ijsje wat je kunt eet een kuipje in één keer , dieetcultuur is gebaseerd op het idee dat je tegelijkertijd kunt genieten en beperken. De taal van zoveel eten als je wilt, kan gemakkelijk veranderen in een gedrag waarbij je veel meer eet dan je wilt, waardoor de cyclus van ongeordend eten verder wordt bestendigd.Advertentie
Er is het idee dat we allemaal zelfbeheersing zouden moeten hebben en zo vaak zijn mensen met eetbuien gewoon als hebzuchtig bestempeld en dat is helemaal niet het geval. Mensen met een eetbuistoornis zullen van alles eten, het is niet een proces waar ze per se van genieten. Het is best straf.
JESS GRIFFITHS Het is belangrijk op te merken dat een dieet niet automatisch leidt tot een eetbuistoornis. Een lange tijd diëten kan leiden tot eetbuien - vooral als er sprake is van voedingstekorten - maar dat hoeft niet noodzakelijkerwijs een eetbuistoornis te veroorzaken. 'Het is heel belangrijk om te onthouden dat eetstoornissen multifactorieel zijn', zegt Jess. 'Persoonlijkheid, genetica en invloeden van buitenaf rond voeding en gewicht en vorm spelen ook een grote rol.' Als iemand die al die vakjes aanvinkt, ook een dieet gaat volgen, kan dit BED veroorzaken. Dieetcultuur kan het herstel ook actief moeilijker maken voor mensen met BED, niet alleen door anti-vetvooroordelen te bevorderen en beperking aan te moedigen, maar ook door een wereldbeeld te versterken dat voedsel in 'goede' en 'slechte' groepen verdeelt zonder het gedrag van elk individu met voedsel in twijfel te trekken . Ondanks wat we zijn opgevoed om te geloven, is geen enkel voedsel inherent 'slecht' of inherent 'goed' - er kan bijvoorbeeld een verschil in calorieën of suiker zijn tussen een chocoladereep en de 'gezondere' versie, maar de consumptie van een boven de andere is op zich niet beter of slechter voor u. Het hangt af van wat die keuze motiveerde, hoe je hebt gegeten en beweegt in de aanloop naar die keuze, zelfs de manier waarop je het eet. Wat wel van invloed is op je gezondheid (zowel fysiek als mentaal) is je gedrag rond eten. Eet je gevarieerd en kies je je maaltijden intuïtief op basis van je eetlust en smaak? Of probeer je je aan een reeks rigide regels te houden die ertoe kunnen leiden dat je iets te veel eet, alleen omdat het op de 'goede' lijst staat?AdvertentieNichola wijst op Slimming World als een perfecte inkapseling van dat denken. 'Slimming World zal bijvoorbeeld zeggen dat je vijf hele kippen zou kunnen eten als je zou willen. Het legt alle nadruk op het eten, niet op het gedrag. Maar als je vijf hele kippen zou eten, is dat duidelijk verontrustend gedrag. Waarom zou je ervoor kiezen om dat te doen?' Het is precies dit gedrag dat inherent is aan zoveel dieet- en zelfs wellnessberichten. Als je een enorme hoeveelheid van iets eet - 'goed voor je' of anderszins - is dat ongezond gedrag. Als je de 'slechte' voedingsmiddelen beperkt totdat je er een eetbui van krijgt, is dat ook ongezond gedrag. Maar we worden niet aangemoedigd om het als zodanig te zien, waardoor veel mensen lijden aan eetbuien zonder het begrip of de steun die ze nodig hebben om te herstellen. Zoals de ervaring van Nichola aantoont, is herstel van BED mogelijk. Met de juiste ondersteuning en berichtgeving heeft ze een plek bereikt waar ze zich gelukkig voelt in zichzelf en veilig kan vertrouwen op haar lichaam om intuïtieve beslissingen te nemen. Maar er moet veel meer worden gedaan om mensen met een eetbuistoornis te ondersteunen en te voorkomen dat mensen in schadelijk gedrag vervallen. Eetbuien moeten worden erkend voor wat het is: een teken van emotionele nood en een schreeuw om hulp. Medische professionals hebben behoefte aan een beter begrip van eetstoornissen en betere training om de anti-vetvooroordelen die hun patiënten actief schade toebrengen, tegen te gaan. Op grotere schaal moet ook ongeordend gedrag rond voedsel in vraag worden gesteld, met empathie en begrip in plaats van geseling en schaamte. En de voedingscultuur (zelfs in zijn nieuwe wellness-jasje) moet worden ondervraagd wanneer het het idee koopt dat voedsel inherent 'goed' of 'slecht' is.AdvertentieMisschien wel het belangrijkste is dat vetfobie op alle niveaus moet worden uitgedaagd. Zonder de culturele houding rond dikheid te veranderen, zal de strijd om te herstellen van een eetstoornis, maar met name een eetbuistoornis, ondenkbaar moeilijker zijn. 'Nu ik hersteld ben', zegt Nichola, 'praat ik veel over lichaamspositiviteit. Maar de realiteit is dat je zo positief kunt zijn als je wilt over je maat, maar je kunt niet voorkomen dat die idioot iets vernederends naar je schreeuwt of voorbij rijdt en je scheldwoorden uitschreeuwt.' 'Zelfacceptatie is een belangrijk onderdeel van herstel', voegt Jess toe, 'maar dat is zo moeilijk als de cultuur je vertelt dat je niet acceptabel bent zoals je bent.' Als je worstelt met een eetstoornis en hulp nodig hebt, bel dan met de Nationale hotline van het informatiecentrum voor eetstoornissen op 1-866-633-4220.